Tuz po poszerzeniu UE w roku 2004 okazało się, iż bilans handlu zagranicznego UE uległ ogromnemu osłabieniu, co spowodowane było oczywiście tym, iż gros zysków generowano z eksploatacji gospodarczej tzw. Nowej Europy, czekającej (wówczas w ramach umów stowarzyszeniowych) w kolejce na wejście do UE. Wniosek jest bezsporny - znaczna część zysków ówczesna UE generowała z terenu, który po roku 2004 z pola eksploatacji zamienił się w obszary, w które należało zacząć inwestować, choćby z kwot pochodzących z tego słynnego jednego % „dochodu europejskiego”.
Pojawiające się w okresie ostatnich kilku lat zapowiedzi ogromnych perturbacji krajów południa Europy wykazują moim zdaniem m.in. iż po roku 1991/93 ich rozwój mógł być do pewnego stopnia generowany przez struktury unijne z „zysków” ekspoatacyjnej polityki gospodarczej realizowanej przez UE w stosunku do państw aplikujących.Obecny „pakt fiskalny” może zatem służyć rewitalizacji tej polityki, już w samych ramach struktur UE, ze wszystkimi tego konsekwencjami (proszę pamiętać, iż tzw. Unia dwóch prędkości; to bynajmniej nie jest pomysł Leo Tindemansa z 1975 roku, tylko jest to o wiele wcześniejsze założenie, wynikające pośrednio jeszcze z okresu styczniaroku 1963 – kiedy to podpisano traktat elizejski: Francja- Niemcy.
Przy okazji zwrócić uwagę należy na - nomen omen miejsce naśladownictwo polityki ekspolatacyjno-neokolonialnej, mające najwidoczniej (uważam) obecnie miejsce w polityce wewnętrznej wybranych nowych krajach członkowskich UE. Jest to proces zaczynający się – pod różnymi pretekstami - od wycofywania przyznanych już środków na rozwój, a kończący się degeneracji istniejącej struktury i degradacji cywilizacyjnej.
